veovolar

‘Oh ja, die wil ik!’, riep ik. Ik klonk als een klein kind in een speelgoedwinkel, maar het ging dit keer om iets veel groters.
Ralph liet me namelijk een huis zien, waar hij een melding van had gehad via de makelaar, maar wat nog niet op Funda stond.
We waren eigenlijk allang niet meer echt bezig met huizen kijken maar we stonden nog wel ‘ingeschreven’ bij makelaars met bepaalde wensen, waardoor je als eerste op de hoogte wordt gebracht als het huis aan die wensen voldoet. Zo dus ook dit huis.

‘Donderdag is pas de eerste mogelijkheid tot bezichtigen’ zei de makelaar toen we maandag belden. Tja, dan maar donderdag. Enige dingetje was wel dat ik dan alleen moest, want Ralph kon echt niet weg van de zaak.

Uiteraard hadden we vooraf doorgesproken waar ik goed naar moest kijken, waar ik op moest letten, dat ik niet te enthousiast mocht overkomen, hoeveel we wellicht zouden willen bieden…

Maar eerlijk is eerlijk, toen ik de keuken in stapte, wist ik het al: Hier wilde ik eten met familie. Hier wilde ik koken voor vrienden. Hier wilde ik samen zijn.
‘Ok, rustig blijven Lous, niet te enthousiast klinken’ schoot er nog door mijn hoofd maar ik kon het niet helpen. Het was voor mij vrijwel onmogelijk om niet enthousiast te klinken toen ik vervolgens de tuin in liep en het uitzicht zag.
Uiteraard zijn we het hele huis doorgelopen, heb ik alle vragen gesteld die we hadden bedacht en hebben we alles bekeken, maar ik wist het allang.

‘Weet je wat’ zei ik, ‘ik doe gewoon gelijk een bod’. De makelaar keek me enigszins verbaasd aan. ‘Eeeeh… ok, geen probleem. Maar wil je man het huis niet eerst gezien hebben?’.
Ondanks dat Ralph pas later die dag zou kunnen kijken, heb ik het bod laten staan. Ik was er namelijk heilig van overtuigd dat alle huizen tegenwoordig overboden werden, dus onder de vraagprijs bieden zou het in eerste instantie waarschijnlijk niet eens redden, dacht ik nog. Maar je weet t nooit. Op goed geluk dus maar.

‘De verkopende partij is akkoord met het bod’……. nog geen 4 uur later kregen we dit telefoontje. Ralph was er net geweest en was ook verliefd. Dit moest ons huis worden. En nu was het dus ook gewoon gelukt. Op een doordeweekse donderdagochtend. Binnen 4 uur.
De huizenmarkt is dan misschien wel hysterisch, maar dat was ik ook. OMG. We hebben gewoon een huis.

Het idee is inmiddels wel geland, de eerste dozen zijn al ingepakt en de mooiste ideeën zijn al geboren. Over ruim een maand krijgen we al de sleutels. Manmanman, daar heb ik een zin in zeg. Ons plekje. Ons eigen plekje. Pfoe.

Ik zou bijna de spreuk ‘home is where the heart is’ gaan gebruiken. Bijna dan he. Er is al hysterie genoeg ;).

Tegen het einde van het jaar krijg ik altijd weer de o-zo-bekende-vakantiekriebel. De zomer is voorbij (alhoewel ik dit met dichtgeknepen ogen tegen de zon zit te schrijven!), het wordt weer tijd voor stamppot, de lichten gaan thuis weer aan en over het algemeen wordt het koud en nat. Not my kind of weather…
Dus ik vond dat het tijd werd om daar iets tegen te doen!

stap 1: de stapel Lonely Planet’s doorlopen
om te kijken of er nog een vergeten plaats tussenzit

stap 2: laptop open met vliegtickets.nl

stap3: airbnb doorstruinen

En zo gezegd, zo gedaan. Malaga here we come! Het duurt nog wel een maand of 2, maar ik kan nu al zo enorm uitkijken naar de tapas die we gaan eten, de wijntjes die erbij horen, het gevoel van verdwalen in een stad, andere geuren opsnuiven dan thuis en gewoon even weg zijn.
Maar waar ik misschien nog wel het allermeest van kan genieten is de voorpret. Het idee dat er iets op de planning staat werkt voor mij zó fijn! En dan lekker de dagen voordat we weggaan de Lonely Planet doorspitten. Op de bank. Onder een kleedje. Wetende dat ik 2 dagen later op het terras zit in de zon… is het al december?

‘Eeeehmm…. tot aan het einde van het jaar heb ik nog 2 vrije weekenden’ zegt een vriendin. We zitten samen op het terras, met onze agenda’s open. Ik heb nog een stuk of 5 weekenden deels vrij, maar niet dezelfde. Het valt niet mee om iets te plannen. Laat staan om iets spontaans te ‘plannen’. Maar ja, hoe spontaan is dat dan nog, als het gepland moet worden?
Als ik terug blader in m’n agenda zie ik mega veel weekenden compleet vol staan. In 2 maanden tijd 5 weekenden weg zijn helpt ook niet mee. En stuk voor stuk leuke weekenden hoor; bruiloft, familie, vrienden, werk, samen op pad… allemaal weekendjes weg waar ik onwijs veel plezier aan heb gehad maar waardoor de andere weekenden wel echt ramvol zitten.

En ik ben hierin niet uniek. Iedereen heeft het ook zo druk. Met leuke en minder leuke dingen. Sommige dingen die moeten nu eenmaal. Sommige dingen daar kun je sociaal gezien niet onderuit. En sommige dingen die wil je gewoon zelf ook graag.
Werk. Ja. Die staat er uiteraard standaard in. Sport. Ja. Die ook, en het liefst 4 keer in een week. Dan uit eten, een grote hobby. Sauna. Is ook erg fijn. Een avond nix kan ook geen kwaad. Samen een avondje erop uit. Yes. Met vriendinnetje naar de film. Even tellen, hoeveel avonden zijn er dan nog over? Juist ja.

De agenda staat er vol mee. Of in mijn geval; stond. Mijn agenda stond er vol mee. Ik ben het namelijk aan het doorbreken 🙂
Ik ben begonnen met de grote schoonmaak in mijn agenda. Tenminste ik doe een poging, haha! Geen kruizen in de agenda of dat soort onzin, nee, soms gewoonweg ‘nee’ zeggen. Soms is het niet leuk om ‘nee’ te zeggen maar achteraf oh zo fijn. Want het leuke van niets plannen, is dat je dan weer tijd hebt voor spontane dingen.
Dus nu nog graag iemand die met me mee doet. Anders zit ik te vaak ‘spontaan’ alleen op het terras 😉

Ik kijk op mijn telefoon: 6.32 uur. Klaarwakker lig ik in bed. In mijn oude bed, in mijn oude slaapkamer. Vandaag gaat alles gebeuren, en eerlijk is eerlijk, ik ben er mega klaar voor!

Gisteravond heb ik samen met papa en mama de tuin versierd, omdat dit de plek is waar Ralph mij vandaag komt ‘ophalen’. Als hij hier aan komt rijden blijven we nog voor een glas bubbels en een broodje, dus het is wel leuk als het er gezellig uit ziet. En dat is goed gelukt! We hebben even beetje zitten goochelen met vlaggetjes, lampionnetjes en pompons, maar na 2 uurtjes was het helemaal naar onze zin. Niet te veel, niet te weinig. Precies goed. Met een glas rode wijn hebben we met elkaar de avond afgesloten om daarna lekker mijn bedje in te duiken.

Als ik om 7.30 uur mijn bed uit stap hoor ik al van alles beneden. Ik ga snel douchen en als ik naar beneden loop zit Joyce, mijn vriendinnetje die mijn haar gaat doen, al startklaar. Iets later komt ook Jolijn, mijn andere vriendin die mijn make-up gaat verzorgen, ook binnen. Mijn vader is buiten aan het rommelen, dus samen met mijn moeder erbij is het heel relaxed en ontspannen met z’n 4en. Na een uurtje zitten de krullen in mijn haar en zitten mijn moeder en ik beiden in de make-up. Ook mijn zus komt binnen, en na een dikke knuffel gaan we allemaal aan de slag.

3 uur later zit ik boven in mijn kamer te wachten. Ik ben helemaal klaar, aangekleed én supergelukkig. Als ik naar mezelf kijk in de spiegel ben ik mega blij met mijn jurk… helemaal Lous. Net als mijn make-up, mijn haar en mijn sieraden. Ik hoop zó dat Ralph het allemaal mooi gaat vinden!
Er gebeurt beneden van alles. Onze ouders, zussen, zwagers, getuigen en uiteraard mijn nichtjes en bonusdochter hoor ik allemaal. Mijn moeder en mijn zus komen af en toe boven bij me checken of het nog goed gaat, want wachten op Ralph duurt lang. Maar ik ben bijzonder rustig, tot nu toe zijn er weinig zenuwen.
Ineens hoor ik een hoop gebrul buiten…. de trouwauto. Ik kijk stiekem door de gordijnen naar beneden en zie Ralph uitstappen in een té mooi pak… WAUW! Ok. Lichte zenuwen komen nu toch wel. Het gaat toch echt beginnen.

Als ik de tuin in loop, staat Ralph op de brug met zijn rug naar me toe, te wachten tot ik aan kom. Dit is zo’n gaaf moment… Als ik dicht bij hem ben, draait hij zich om… Ik zie zijn ogen glimmen en het enige wat we tegen elkaar kunnen zeggen is ‘wat zie je er fantastisch uit’. We houden elkaar vast, en nadat hij mijn bruidsboeket aan me heeft gegeven, knuffelen we met alle familie en getuigen die er al zijn. Wat een fijn moment is dit.

Een glas bubbels en een broodje later vertrekken wij om foto’s te gaan maken. We zien iedereen pas weer bij de locatie. Het voelt een beetje alsof het nu pas écht gaat beginnen.

Als we aankomen bij Papa’s Beach House worden we opgewacht door mijn zus, mijn vader en mijn schoonmoeder, zij gaan ons weggeven namelijk.
Mijn zus geeft aan en dat alle gasten klaar zitten en Ralph stapt met zijn moeder naar binnen.
Dit voelt even gek. Ik heb mijn vaders arm vast en ineens krijg ik kriebels. Mijn vader beweert dat hij niet gaat huilen maar zodra we naar binnen gaan om over de witte loper naar het prieel te lopen, voel ik mijn tranen al komen en zie ik de zijne ook.
Het gevoel dat je krijgt als je tussen al je liefste vrienden, vriendinnen en familie doorloopt én wordt weggegeven door je vader is onbeschrijflijk. Blijheid, spanning, opluchting, zenuwen, geluk… alles voel je. Het is echt bizar.
Ik geef papa nog een dikke kus, bedank hem en ga samen met Ralph op het bankje zitten onder het prieel.
Zodra de ambtenaar haar verhaal doet, voelt het allemaal heel goed. Het verhaal dat ze verteld is precies zoals we zijn en na een half uurtje mogen we zelf onze geloften uitspreken naar elkaar.
Ralph begint. Om zijn ‘he tijger’ moet ik enorm lachen maar er komen toch ook wel veel tranen bij kijken. Hij heeft zulke lieve woorden en alles wat hij zegt raakt me.
Dan mag ik. Thuis heb ik mijn geloften al 100 keer hardop voorgelezen, maar ik krijg nu bijna geen enkele zin uit mijn mond zonder dat mijn stem trilt. Het voelt fijn om dit uit te kunnen spreken waar iedereen bij is, en ook bij Ralph zie ik tranen…
Na dit alles mogen we ‘JA’ zeggen en daarna komt Liv de ringen brengen en gaan we tekenen.
Grappige is wel dat ik nu pas Mylene en Rik hoor zingen en om me heen kan kijken. Nu pas zie ik sommige gasten zitten. Nu pas zie ik hoe mooi het versierd is. Ik was zo gefocussed op Ralph dat ik nu pas de rest ook zie en hoor!

We lopen door een haag van bellenblaasbelletjes heen om daarna te kunnen proosten… we zijn gewoon écht getrouwd… Mevrouw Barten vanaf nu… Jeetje….

Nadat we door iedereen gefeliciteerd zijn, ons glas hebben geheven en een overheerlijk stukje taart hebben gegeten is het tijd voor ontspanning. Er is ruimte om lekker met iedereen te kletsen en nu pas zie ik hoe schitterend iedereen eruit ziet. Ik vind het een eer dat iedereen zo zijn best heeft gedaan!
Na 2 uurtjes staat de dinertafel klaar en schuiven we allemaal aan voor al het lekkers wat van de BBQ komt. We zitten buiten, aan 2 lange tafels en voor we het weten zit iedereen te smullen.
Dit is natuurlijk een uitgelezen kans voor onze ouders en mijn zus om speeches te geven. Ik ben ontroerd door alle lieve woorden en de persoonlijke kado’s die we krijgen. Het is allemaal overweldigend. Dankbaar voor alle lieve mensen om ons heen…

Daarna begint de feestavond… Zodra alle avondgasten er zijn en we ‘ons’ nummer horen stappen we de feestzaal in. Iedereen klapt en Ralph en ik dansen kort met elkaar. Hierna zet de saxofonist in. Heerlijk dit! Direct neem ik mijn vader de dansvloer op, daarna mijn moeder, vriendinnen en andere mensen. Voor ik het weet staan we daar met elkaar te swingen.
Zodra we iedereen gesproken hebben gaat het feest echt los. We feesten alsof ons leven er vanaf hangt! Er wordt gedanst, gezongen, ik zing de beloofde karaoke, de DJ organiseert een quiz en de saxofonist speelt iedereen naar de sterren…. Het was echt een topavond. Van te voren bedenk je wel hoe het zal gaan worden en hoop je dat het wordt zoals je wil maar dit was beter…. véél beter.

Onze dag was echt DE dag. Beter dan dit gaat het niet worden. Als je dan achteraf van zoveel mensen hoort dat dit de mooiste, puurste, liefdevolste bruiloft was waar ze ooit bij zijn geweest én je achteraf ook nog super lieve kaartjes en berichtjes krijgt dat onze bruiloft hun ‘voorbeeld-bruiloft zien’ is weet je dat het goed was.

Onze dag was echt DE dag.

Over een ruime week is het zover, dan gieren waarschijnlijk de zenuwen in mijn keel!
Het is bizar hoe lang je ergens naar toe kunt leven, non-stop het gevoel hebt dat je nog álle tijd hebt en dan ineens is het bijna 14 juli…

We zijn nu bezig met de laatste puntjes op de i aan het zetten. De broodjes voor de lunch zijn besteld, de ringen liggen bij de juwelier voor een laatste poetsbeurt, morgen komt er een mega bestelling binnen met champagne en andere lekkere drankjes en het koffertje staat al klaar voor de huwelijksnacht. Ook is er in de slaapkamer van mijn ouderlijk huis weer ruimte voor mij gemaakt, liggen er al versierdingen klaar en is onze voortuin weer beetje netjes gemaakt. Liv haar kleding is gestreken, mijn badjas hangt klaar en Ralph zijn manchetknopen zijn binnen…

Inmiddels hebben we ook de ambtenaar op bezoek gehad. Via de site van de Haarlemmermeer kies je een ambtenaar uit, en uiteraard heb je geen idee of je de juiste keus maakt. We hebben naar ons gevoel geluisterd en puur naar aanleiding van de begeleidende tekst de ambtenaar aangeklikt, waar wij dachten een klik mee te kunnen hebben.
En ineens was ze daar dan. Want van ver-van-je-bed is het ineens naar nog-maar-2-weken-voor-de-dag. We hebben ruim 1,5 uur zitten kletsen met elkaar over écht van alles. En niet alleen over ons, nee ook over haar, het werk, haar katten en de volgorde van de ceremonie. Het was echt een heel fijn gesprek, waarbij ik het gevoel heb gekregen dat ze ons wel een beetje heeft leren kennen. Tuurlijk kan dat niet, maar dat ze ons dat gevoel geeft, voelt heel fijn.
Als aanvulling hadden we ook een aantal vragen naar een select groepje vrienden gestuurd. Vragen over vriendschap, onze relatie en herinneringen. De antwoorden daarop waren soms hilarisch, soms emotioneel maar altijd vanuit het hart; super tof! Dus die tekst mag ze ook gebruiken. Tenminste. Een deel. Maar niet te veel. Want er moet tenslotte wel iets over blijven voor in onze geloften! 😉

Laat het nu maar komen!

Met nog ruim 2 weken voor de boeg valt het me mee dat er nog maar weinig zenuwen zijn. Nu ben ik ook geen enorme stresskip, maar ik had mezelf hierin anders in geschat.
Misschien komt het ook wel door dat we zo’n fijn ‘team’ om ons heen hebben. Ik heb het gevoel dat we van alles op de hoogte zijn, maar met de details hoef ik me niet bezig te houden. Hoe relaxed?!

Sowieso hebben we de beste ceremoniemeesters aller tijden; mijn zus en zwager. Ervaring, nuchterheid en gevoel voor perfectie is hierin hun geheime combi. Met het draaiboek en hun regie op de dag zelf weet ik zeker dat het super goed zal draaien. En mocht het toch even anders lopen komt het ook goed, jullie kennen het draaiboek tenslotte toch niet, haha!
Vooraf een champagne-proeverij opzetten vonden ze ook hun taak, en dat snap ik wel, haha. Het werd een heerlijke avond waarbij we allerlei bubbels door elkaar hebben gedronken om uiteindelijk toch echt een nr. 1 te kiezen!
Daarnaast hadden we ook de avonden waarbij we het draaiboek moesten updaten die super gezellig waren; glas wijn erbij, lekker kletsen, Petra chips-foto’s sturen… het is bijna jammer dat het draaiboek al compleet is! 😉

Dan hebben we ook nog Melanie Warmerdam, onze bloemiste. Via via kregen we haar nummer en hebben we contact gezocht. Via de app heb ik destijds wat foto’s gestuurd van de kleuren en soort bloemen die we mooi vinden. Al onze ideeën leken allemaal prima in elkaar over te lopen maar voor de zekerheid hebben we een keer bij haar thuis afgesproken zodat we alles nog een keer konden doorspreken. Op het moment dat we bij haar binnen kwamen wist ik al dat dit goed zou komen; wát een gaaf huis met een nóg gavere inrichting! Wat ik super fijn vind van zulke momenten is dat je weet dat het allemaal goed komt. Mochten er bijvoorbeeld toch bloemen veranderd worden omdat Melanie last-minute denkt dat dat beter is? Prima! Qua styling vertrouw ik haar compleet.

En dan als laatste hebben we Carolien van Toeters & Bellen Styling. We hebben haar styling-werk al eerder op een bruiloft kunnen bewonderen en dat beviel me heel erg! Zelf heb ik mijn styling-gevoel niet zo heel best ontwikkeld helaas. Ik ben bang dat ik iedereen óf begraaf onder de kaarsjes en lampionnen óf dat het maar een kale bedoening is… beter om dat dan aan iemand anders over te laten. Makkelijk ook hoor, want van het begin tot het einde regelt ze alles zelf en hoeft er niemand ‘van ons’ op onze dag de locatie te versieren. Ideaal!
Haar ideeën, haar spulletjes, haar creativiteit en enthousiasme… aanradertje!

En wat nóg fijner is… ze weten allemaal precies wat ze doen want ze zijn goed in wat ze doen. Onderling zie ik mails voorbij komen, waarin ik alleen in cc sta, want hé, waarom zou ik me er mee bemoeien?!
Ik ben echt mega blij met hun allemaal; dingen uit handen geven maakt alles zo veel relaxter en wat ik stiekem ook wel heel leuk vind is dat er op deze manier ook voor ons nog verrassingen zijn.
De kleuren zijn voor ons bekend van de bloemen en van de aankleding, maar verder is het enige dat écht vaststaat dat we JA zeggen.
Tenminste… ik moet het nog wel even concreet in het draaiboek benoemen 😉

Afgelopen nacht kwam ik thuis van mijn vrijgezellenfeest deel I, waarna ik een paar uurtjes heb kunnen slapen. De wekker ging namelijk al weer vroeg omdat Ralph moest ‘werken’. Wat hij niet wist, was dat hij om 9 uur werd opgehaald voor zijn vrijgezellendag en daar wilde ik natuurlijk wel getuige van zijn. Een en al hilariteit waardoor ik klaarwakker was, maar zo rond 10.30 uur leek de kater toch te komen. Het leek me daarom een uitstekend plan toen ik om 11 uur weer mijn bedje in kroop om mijn roes uit te slapen.

Toen ik wakker schrok van een hoop gebonk op de deur snapte ik even niet zo goed wat er aan de hand was. Ik was gewoon thuis… Ralph was er niet… Het was al licht… Ohja. Zaterdag…
Ik trek snel m’n badjas aan en schuifel met dichtgeknepen ogen naar de deur. Daar staat Fabienne, een van mijn liefste vriendinnetjes. Oh god ja, we hadden afgesproken. He-le-maal vergeten. We lopen naar de achtertuin, waar ik in een tuinstoel kruip. Fab kletst me de oren van het hoofd waardoor ik nog niet daadwerkelijk hoef deel te nemen aan de wereld. Ondertussen maakt ze een broodje gebakken ei voor me, dat helpt altijd, en we zitten een beetje te geinen. Na een half uur stelt ze voor dat ik misschien even moet gaan douchen, dan voel ik me vast veel beter. Ik luister braaf, eet mijn broodje verder op en ga me opfrissen. Als ik weer beneden kom ik mijn chill-pak voel ik me inderdaad wel ietsje beter.
We kletsen weer verder tot ik ineens weer een hoop gebonk hoor… ik kijk op en zie allemaal lachende gezichten voor het raam… vriendinnen! OMG. Dit is weer een vrijgezellendag. Wat een feest!

Het huis stroomt vol met allemaal vriendinnen, mijn zus en schoonzus. Wat een gezelligheid. Ik ruil mijn chill-pak om voor een wat leuker shirtje en doe snel wat make-up op. De flessen prosecco gaan open en de tafel wordt volgezet met allemaal hapjes. Iedereen zit gezellig met elkaar te kletsen totdat het allemaal daadwerkelijk begint. Ik krijg een omgekeerde hoed met daarin allemaal opgerolde stukjes papier. Er hangen kaartjes met steekwoorden aan, die ik allemaal aan een vriendin kan koppelen. Als ik de rolletjes open, komen er allemaal mooie verhalen met herinneringen en persoonlijke dingen te voorschijn. Wat super lief! Er zitten grappige dingen bij, gênante dingen en ook ontroerende verhalen. Allemaal even waardevol. Wat vind ik dit gaaf!

Vervolgens kruipen we met z’n allen in een paar auto’s om naar Amsterdam te rijden. Ik voel me (nog) niet geheel top, dus gewapend met wat aspirientjes en een flesje water gaan we op pad. Eenmaal in Amsterdam krijg ik een lijst met opdrachten die ik moet volbrengen en ik ga er vol gas tegenaan! Op de foto met 5 onbekenden, een telefoonnummer scoren en over een drempel gedragen worden… we vinken er snel al een paar af!
Na een uur of 2 worden we verwacht in een restaurant op de Nieuwmarkt. Helaas voel ik me echt niet ok en lijken de aspirientjes ook niet te helpen. Ik blijf vol houden met ‘komt goed’ als iemand vraagt of ik me goed voel, maar van het eten maak ik niet veel mee. Het zag er overigens super lekker uit! Gerookte forel, lamspastrami, bulgur met burrata en asperges met zalm of ham. Allemaal even heerlijk. Gelukkig heeft de rest er heerlijk van zitten smullen 😉
Tijdens het eten heb ik zitten genieten van al die lieve mensen om me heen. Van het feit dat alle vriendschappen even bijzonder zijn, en sommige zelfs al 30 jaar. Dat de band met mijn zus nu zo fijn is en dat mijn schoonzus er perfect tussen past. Bovenal vond ik het super fijn dat ik volledig mezelf mag én kan zijn. Dat is heel veel waard.

Het onderdeel van ‘mezelf kunnen zijn’ betekende ook dat de karoake-bar werd geskipt. Hoe groot fan ik daar ook van mag zijn. En dat ik mijn bedje weer in mocht, nadat er thuis nog heel lief een kopje thee voor me was gezet. Dat ik wel verplicht een codewoord moet verwerken in mijn geloften en óók nog een liedje moet zingen op mijn eigen bruiloft.
Nou meiden. Met alle liefde. Sterker nog; jullie sparen me. Dikke kans dat ik dat tóch al had gedaan 😉

xxx

Eens per 8 weken komen we met een groepje vriendinnen bij elkaar om met elkaar te koken. Afgelopen vrijdag was het weer zover en het thema was Indonesië.
Ik mocht dit keer samen met Chantal het duo ’amuse’ en ‘lekkers bij de koffie’ verzorgen. De week ervoor hadden we al samen gerechtjes uitgezocht en de hele week was ik er al lekker mee bezig. Beetje inkopen doen, dingetjes uitproberen, leuke amuseglaasjes scoren en een proefsessie doen voor mijn ouders en Ralph.

Die vrijdagmiddag app ik Chantal om 17.30 uur dat ik er klaar voor ben en dat ze kan komen als ze wil. Ze appt dat ze nog even bij haar zoontje moet blijven, maar dat het niet lang meer duurt. We hebben nog 1,5 uur voordat we verwacht worden maar ik besluit wel alvast te beginnen met wat voorbereidingen, anders komen we in de knel.
Het duurt maar en het duurt maar en eigenlijk ben ik al klaar met koken totdat ik ineens een hoop gebonk op de voordeur hoor… ‘nou Chantal, dat mag best wat zachter’ denk ik nog. Ralph begint te lachen en als ik ook naar buiten kijk snap ik waarom… er staat een mega grote Hummer voor de deur met allemaal springende vrouwen eromheen! Haha! Niets Indonesische avond!

Ik open de deur en kan niets uitbrengen…. Wat super cool dit! Ik trek snel een paar hakken aan, krijg een sluier op mijn hoofd en gierend van de lach duiken we de Hummer in. Met een glaasje champagne en wat lekkere meezingers vertrekken we naar Amsterdam om een heerlijke avond te beleven. We hebben gegeten, gedronken, gezongen, gelachen en vooral voor heel veel entertainment gezorgd. Het was super gezellig met elkaar en ik vond het echt een eer dat dit allemaal speciaal voor mij was georganiseerd 🙂
Na een paar uur kwam de Hummer ons weer halen. Ook op de terugweg hebben we er een feestje van gemaakt, met polonaise, karaoke en mislukte speeches om daarna nog in Lisse in de kroeg te belanden.
Of dit het beste idee van de avond was weet ik niet, want de volgende dag was ik een dood vogeltje. Of beter gezegd een ‘dooie duif’. Maar wel met een avond voor in de boeken 😉

Aangezien de bruiloft nu toch serieus dichtbij komt, is het tijd om de kaarten te versturen. Op internet hebben we zelf 2 kaarten gemaakt; 1 voor de dag- en 1 voor de avondgasten. De enige eis die ik vooraf had, was dat de uitnodiging duidelijk moet zijn. Ralph had niet echt voorkeur, zolang het maar mooi zou zijn. Heerlijk, zo’n makkelijke man 😉

In de avonden heb ik lekker een beetje zitten knutselen op de laptop en verschillende kaarten gemaakt. Langwerpig, liggend, staand, enkel… Elke keer sta ik er weer van te kijken dat je bij elke keus die je kunt maken minimaal 20 opties hebt! Haha!  Uiteindelijk viel de keus op een dubbele, niet al te grote, liggende kaart. De parelmoerkleurige kaart kreeg gouden letters met aan de binnenzijde een korte tekst over ‘met elkaar de liefde vieren’ en ‘er een fantastische dag van maken’.

Bij de dag-gasten-kaart hebben we aan de voorzijde wat pictogrammen toegevoegd als tijdlijn en bij de avondgasten alleen de tekst ‘our wedding’ op de voorzijde. Ja, we waren er gelukkig mee!

Toen kwam het moment van versturen. Zelf ben ik helemaal weg van wax-stempels. Net zoals vroeger. Met een zegelring als stempel. Alleen doe ik dat tegenwoordig met een hema-stempel met een hartje erin ;).
Einde koningsdag, rond een uur of 11 ’s avonds, kreeg ik ineens in mijn bol dat ik de kaarten wilde afmaken zodat we ze de volgende dagen konden rondbrengen. Dus gewapend met een aansteker, een wax-kaars en een stempel ging ik aan de slag. Er zat al snel een soort ritme en routine in en rij na rij werd gestempeld. Voor ik het wist waren de meeste kaarten al gedaan! Ook hier was ik helemaal gelukkig mee, ik word zo blij van wax-stempels!

De volgende ochtend werden de laatste kaarten gestempeld en dat weekend konden alle kaarten dus echt de deur uit. Een deel ging op de post, met als gevolg dat sommige stempels helaas uitgesmeerd werden over de kaart door de warme sorteermachines, daar had ik vooraf even niet over nagedacht. Oeps!
Bij de gasten die in de buurt wonen deden de kaart gewoon door de bus, waardoor we direct een reden hadden om her en der een terrasje tussendoor te pakken, want hé, dit was hard werken.
Maar goed. De stempel was dan misschien op sommige kaarten uitgesmeerd, verder liep alles gesmeerd. Net als onze keeltjes, haha!

Mijn vriendinnetje Jolijn, die haar eigen schoonheidssalon heeft, zal mijn make-up verzorgen met de bruiloft. En uitgerekend vandaag, op mijn verjaardag, doen we de oefensessie. Het is superwarm buiten en daar ben ik wel blij mee, want dan kan ik goed testen of mijn make-up blijft zitten waar het hoort. Want we gaan er natuurlijk vanuit dat het een zomerse dag is met onze bruiloft!

Als ik binnenkom krijg ik een mooi pakketje in mijn handen gedrukt. Er zit een kaart bij waarop staat dat ze me dit graag cadeau geeft voor de bruiloft omdat ik vandaag jarig ben, we precies 1 jaar verloofd zijn én omdat ze mijn make-up mag doen voor de dag. Wat super lief! Met tranen in mijn ogen geef ik haar een knuffel en gaan we aan de slag. Die betraande ogen zijn wel perfect om mee te oefenen, lekker realistisch… hahaha!

Ik heb er zoveel zin in! Opgewonden wacht ik af wat ze allemaal tevoorschijn tovert. Jolijn moet om me lachen omdat ik als een klein kind in de stoel zit. Ben zó benieuwd wat ze ervan maakt!

Ik heb normaal gesproken niet heel veel make-up op; alleen een beetje mascara en als ik heel wild doe, dan gebruik ik ook eyeliner. Maar daar hou ik het bij. Jolijn vraagt of ik nog wensen danwel eisen heb… eeeehh…. Nee eigenlijk niet echt. De enige wens is dat ik eruit wil zien als mijzelf. Gewoon een ‘natural look’, maar dan met een beetje extra.

Er wordt van alles bij gepakt, maar ik mag tussendoor niet kijken. Elke keer een ander kwastje en elke keer een ander potje. Soms veegt ze iets weg, soms pakt ze er iets meer bij. Ik vertrouw volledig op haar. Uiteindelijk zijn we een klein uurtje bezig geweest, als ik eindelijk voor de spiegel mag gaan staan.

Whaaaaa…. Dit is echt super gaaf! Ineens heb ik mooie wenkbrauwen en springen mijn ogen eruit! De kleur op mijn lippen vind ik heel mooi en alles bij elkaar maakt dat ik gewoon nog steeds Lous ben. Ik ben hier enorm blij mee!

Huppelend en helemaal gelukkig ga ik de deur uit met het voornemen om zelf ook iets meer aandacht aan mijn make-up te besteden in het vervolg. Dan zal ik alleen wel iets meer moeten inslaan dan alleen mascara en eyeliner. Hhhhm, weet je wat, ik laat het wel gewoon over aan Jolijn. Dat is beter 😉

Niemand heeft denk ik zoveel vriendinnen om zich heen als ik, die kapster zijn. Buiten het feit dat het normaal gesproken heel makkelijk is, is het voor nu vooral super fijn!

Ik heb Joyce gevraagd om mijn haar te doen met de bruiloft. Zij knipt mijn haar al jaren en ik weet zeker dat zij het heel goed kan!
Dus afgelopen vrijdag mocht ik naar de salon komen waar ze werkt, PUIK kapper, zodat we alvast wat konden oefenen. Gewapend met een telefoon vol printscreens en Pinterest-foto’s stapte ik bij haar binnen. Ik was niet echt zenuwachtig maar had er wel erg veel zin in… alles komt nu elke keer een beetje dichterbij, alles wordt nu steeds ‘echter’.

Joyce wist natuurlijk allang wat mijn idee is voor de bruiloft maar we hebben samen alle foto’s nog eens rustig doorgenomen. Wat ik voornamelijk heel belangrijk vind is dat het kapsel bij me past. Niet dat ik ineens met pijpenkrullen of een heel strak kapsel de deur uit stap ofzo 😉
Terwijl ik lekker aan een kopje thee zat en met haar collega’s zat te kletsen ging Joyce aan de slag. Er kwamen eerst een krultang en een föhn bij kijken. Daarna een wafeltang en heel, heel veel speldjes.  Er werd van alles ingespoten maar ook weer van alles uitgekamd. Joyce legde me uit dat we op die manier het Roy-Donders-effect tegen gingen… aha!

Wat wel echt fijn is wanneer vriendinnen je helpen met zulke dingen is dat alles én ontspannen is maar ook heel eerlijk gaat. Bij een onbekende kapper zou  ik niet zo snel zeggen als ik iets minder mooi vind, maar nu hebben we heerlijk 2 uur lopen knutselen aan mijn kapsel waarbij we ook af en toe iets nieuws probeerde.  Joyce kon ook lekker haar gang gaan, ik vertrouw haar en weet zeker dat ze het 10x beter doet dan ik, haha! (no pressure hoor Joyce, haha)
En dat bleek ook, want toen ze klaar was, was het precies zoals ik had bedoeld. Helemaal Lous. Ik was echt super blij!

Voor het verrassingseffect hebben we die 374 speldjes er wel weer uit gepeuterd en heeft Joyce een Grace Kelly rol bij me gemaakt. Dit leek me super grappig want hiermee kon ik Ralph lekker voor de gek houden. Heerlijk met heel veel haarlak en 1 losse pijpenkrul langs mijn oor. Dit zou hij namelijk veeeeeel te stijf vinden…. dacht ik! Niet dus. Haha! Zijn reactie was zelfs zo enthousiast dat ik bijna begon te twijfelen aan mijn echte ‘bruidskapsel’. Bijna dan hoor. Want Grace Kelly met een pijpenkrul… dat ben ik in ieder geval niet ;).

 

Voor een bruiloft heb je minimaal 2 getuigen nodig en ik was er al vrij snel over uit. Ralph trouwens ook, die wilde graag 2 goede vrienden vragen en ik wilde heel graag mijn ouders als mijn getuigen vragen! In de afgelopen jaren hebben ze voldoende momenten gehad dat ze zich zorgen hebben gemaakt om mijn keuzes en nu ze mij eindelijk zo happy zien vond ik dit een hele mooie manier om het met hun te kunnen delen.

Net als iedereen tegenwoordig wilde ik de getuigen niet op een ‘normale’ manier vragen maar wel met iets leuks erbij. Na wat speurwerk op internet hadden we hele leuke manchetknopen gevonden die we konden laten graveren. Daar kon ik er mooi 3 paar van bestellen. Ook vonden we een mooie gouden slavenarmband!

Na enige weken wachten kwam alles binnen. Ik was helemaal gelukkig! De manchetknopen waren perfect met op de ene knoop ‘best man’ en op de andere ’14.07.18’. De armband heb ik bij de juwelier laten graveren met ‘wil je mijn getuige zijn?’.

Toen kwamen de ‘vraag-momentjes’. Ralph zijn vrienden reageerden beiden super enthousiast! Wat leuk zeg… Je gaat er stiekem wel vanuit, maar het is toch wel even speciaal!

Om mijn ouders te kunnen vragen spraken we af om met elkaar te eten. Met een fles bubbels onder mijn arm en een klein beetje spanning gingen we naar hun toe. Mensen die mij goed kennen weten dat ik een enorme emo-kip ben, dus voor de zekerheid had ik waterproof-mascara op ;). Toen we binnen kwamen hebben we direct de fles bubbels opengetrokken. Hier zochten ze nog niets achter, want Ralph en ik proberen álles wat we kunnen vieren, te vieren met bubbels.

Toen ik daarna 2 kleine cadeautjes voor kun neerlegde waren ze voornamelijk verbaasd. Er was tenslotte toch niets bijzonders aan de hand? Toen ze allebei de pakjes open hadden gemaakt, werden eerst de brillen opgezet want… stond er nu iets in?… Haha! Hun gezichten waren goud waard toen ze eenmaal de tekst hadden gelezen en het allemaal tot hun was doorgedrongen. Uiteraard zat ik mijn tranen allang weg te vegen toen mijn vader mij zowat fijn kneep van geluk en mijn moeder maar bleef herhalen dat ze dit nooit aan had zien komen.

De eerste fles bubbels ging leeg en de tweede ging al snel open. Want deze avond vieren? Echt wel!

Ik zit met mijn laptop op schoot en open Instagram, Facebook, Pinterest en Google tegelijk. Al wekenlang heb ik elke link opgeslagen, elke foto in een apart mapje geplaatst, ben ik bruidsfotografen gaan volgen en heb ik offertes opgevraagd. Pppfff…. Het is een grote jungle; het land der fotografen.

Voor mijn gevoel kunnen we volgende week al trouwen. Ik heb mijn jurk. Ralph heeft zijn pak.
De taart, de bloemist, de geloftes, decoratie, ringen, de band, uiteraard de locatie…. Alles is al rond. Maar OMG die fotograaf. Ik weet ook dat ik het elke keer uitstel. Er staan wel meer dan 15 offertes in mijn mailbox en elke keer als ik Gmail open zie ik ze weer… Ja, ik moet er echt een keer voor gaan zitten.

Ok. Nu dus. Ik heb een tactiek bedacht. Op Instagram kijk ik wie ik precies ben gaan volgen, dan zoek ik die op internet op. Als ik dan alle portfolio’s naast elkaar open heb staan, kan ik heel gemakkelijk de minst aantrekkelijke wegklikken en ook gelijk uit mijn Insta-volg-lijst verwijderen. Als het goed is blijft er dan 1 over. Of 2. Maar niet meer dan 3. En dan wordt het kiezen geblazen.

Na ongeveer 40 minuten heb ik alle portfolio’s geopend, alle opgeslagen links op facebook eruit gehaald, pinterest opengezet en instagram op mijn telefoon ernaast. Met een grote pot thee en een reep chocola; ik ben er klaar voor.
Uiteindelijk heb ik na 1,5 uur nog 4 sites openstaan, die me alle vier aanspreken. Allemaal een eigen stijl. Allemaal een eigen prijs. Ik besluit dat het voor mij even voldoende is, en dat ik Ralph vanavond ga laten kiezen. Ik vind ze tenslotte allemaal mooi!

Ok. Genoeg. Laptop opzij.
Ik pak mijn telefoon, sluit instagram en open mijn mail. Ik heb een nieuwe mail die ik nog niet had gezien van de fotograaf Mariska de Groot. Grotografie heet haar bedrijf. Goed bedacht 😉.
Ik scrol door haar profiel en na nog geen 30 seconden ben ik er al over uit; zij gaat het worden! Met super mooie en heldere foto’s is het voor mij duidelijk. De prijzen weet ik niet. Die staan er niet bij. Maar eerlijk is eerlijk, dat maakt me nu ook even niets meer uit! Wat bizar dat ik net 1,5 uur heb zitten spitten door verschillende portfolio’s en dat Mariska me in nog geen minuut inpakt met haar foto’s…

Ik open haar portfolio en bekijk alles nog eens aandachtig. Dan lees ik nog een keer de mail die ze me terug heeft gestuurd waarin ze schrijft ‘het lijkt me super tof om jullie dag vast te leggen’. De datum dat wij gaan trouwen is ze dus nog beschikbaar. En super grappig dat ik blijkbaar niet de enige ben die het woordje ‘tof’ nog gebruikt.
Ja, ik maak het makkelijk voor Ralph; hij hoeft niet meer te kiezen vanavond, dat heb ik net al gedaan!

De volgende stap is een afspraak maken en kijken of het klikt. Na wat heen-en-weer mailen besluiten we een skype-klik-gesprek te houden aangezien Mariska in Groningen woont. En zo gezegd, zo gedaan. We hebben uiteindelijk 30 minuten zitten kletsen met z’n 3en over ons, over haar, de bruiloft, haar gezin, ons leven met elkaar, haar werk en wat ze eventueel voor ons kan betekenen. Zonder dat we elkaar in het echt hebben gezien maken we samen de definitieve keus; Mariska wordt onze fotograaf. Ik vertrouw op mijn gevoel, het gesprek en haar foto’s.

Dit vind ik echt tof. Super tof!

Het is zover, de jurken-pas- dag is aangebroken!
Samen met mijn moeder, zus, schoonmoeder en 2 vriendinnen stappen we al vroeg in de auto. Om 9.30 uur staat de afspraak, en ik wil niet te laat komen!
Stiekem ben ik best nerveus. Want wat nu als er geen enkele jurk mij mooi staat? Of wat als ik dat speciale gevoel niet krijg? Of wat als ik iets kies wat Ralph niet mooi zal vinden? Ppff…. Ik ben duidelijk zenuwachtig.

Wekenlang heb ik de site van de bruidshoek afgestruind. Ik had wel al enig idee wat voor soort model er bij mijn figuur zou passen maar alsnog is er zo-veel om uit te kiezen; halter, a-lijn, kort, lang, mouwen, strapless, kleur, strak… je zou bijna de weg kwijt raken.
Maar daar hebben ze bij de Bruidshoek iets op gevonden: de ‘wishlist’. Tuurlijk kennen wij vrouwen dit fenomeen van het online shoppen. Het betekent simpelweg dat je álles wat je mooi vind ik een bepaald mapje kan opslaan en er later nog eens naar kan kijken. Uiteraard deed ik dat ook. Vanaf moment 1 vlogen er non-stop jurken in én uit de wishlist, want elke keer leek me iets anders heel gaaf. Lekker impulsief als ik ben, het ging echt alle kanten op! Want hoe hard ik ook altijd roep dat ik niet van bling-bling hou; ook daar had ik jurken van opgeslagen. En korte. En gekleurde. En vintage. En klassieke. Ik had duidelijk teveel keus 😉

Op de avond voor de jurken-pas- dag mailde ik mijn wishlist naar de Bruidshoek, zodat de jurken de volgende ochtend al klaar zouden hangen zodra wij binnen kwamen. Ik kreeg direct een mail terug dat 7 jurken teveel waren om klaar te hangen; ik mocht de 3 mooiste uitkiezen. Ja jeetje. Nog een keer goed kijken dus. Uiteindelijk is dit natuurlijk heel logisch want je kunt nooit 7 jurken allemaal even mooi vinden!
Mijn top 3 werd gekozen en ik was er echt super blij mee. Mijn favoriet was alleen nog wel een beetje ‘een dingetje’, die vond ik namelijk écht super mooi, maar tegelijkertijd had ik het idee dat ik daar wellicht niet het juiste figuur voor zou hebben. Nou goed. Dat was pas de zorg van morgen.

En toen was het eenmaal zover. We werden ontvangen met een lekker kopje koffie en samen met de verkoopster hebben we zitten kletsen wie ik allemaal bij me had en wat mijn ideeën voor de bruiloft zijn. Het viel me direct op hoe ontspannen het allemaal was, de zenuwen waren weg en ik wilde vooral gewoon gaan passen!

Mijn favoriete jurk werd de eerste jurk die ik aan kreeg. Wauw. Wauw. Wauw. Wat een mooie jurk. Toen jurk nummer 2. Daarna jurk nummer 3. Het waren 3 hele verschillende jurken, maar dat gaf me wel direct een goed beeld van welke kant ik op wilde.
Na deze eerste ronde hebben we weer even wat gedronken met elkaar en ging de verkoopster opzoek in de rekken naar andere jurken die de eerste jurk zouden kunnen overtreffen. Jurk 4 ging aan. En jurk 5. Uiteindelijk jurk 6. Er kwamen sluiers bij kijken. En pumps. Sieraden. Zelf een bird-cage. Maar het enige wat ik kon denken
was ‘wanneer mag ik de eerste jurk weer aan?’…

Zo gezegd, zo gedaan. Ik werd weer in jurk 1 gehesen en geloof het of niet; ik had HET gevoel. Mijn lichaam kriebelde, ik kreeg het warm en mijn ogen prikte. Iedereen was het ermee eens en ik moest mijn tranen wegvegen. Wat super fijn! Ik ben gewoon geslaagd! In de jurk die al die tijd al favoriet was. Jeetje wat een opluchting. Wat een fijn gevoel! De champagne werd opengetrokken en ik kreeg zelfs een lief cadeautje van mijn zus…
We eindigden de dag met een heerlijke high-tea met uitzicht op MIJN jurk, die naast onze tafel aan een spiegel hing. Terwijl ik genoot van de heerlijke sandwiches en champagne kon ik eigenlijk maar van 1 ding écht genieten; dit fantastische gevoel. Cheers!

Een lieve vriendin gaat vandaag trouwen en wij mogen de hele dag met hun de liefde mee vieren. De bruiloft is aan de andere kant van het land op de grens met Duitsland. Sterker nog; de ceremonie is in Nederland, de borrel en het feest weer in Duitsland. We steken ons in onze mooiste outfit die past bij hun thema en gaan op pad. We moeten nog ruim 1.5 uur rijden, dus lekker muziekje op en gaan!

Vooraf hadden mijn vriendin en ik al lekker zitten keuvelen over hoe zij alles ervaart en wat er allemaal moest gebeuren.  We regelden een knutselmiddag en ik hielp haar met wat laatste dingen. Ik kreeg hier geen stress maar zeker wel kriebels van, want het is ongelofelijk wat zij allemaal zelf in elkaar knutselt. Ik ben zooooo benieuwd naar de dag zelf!

Gelukkig ‘mag’ ik van haar afkijken op haar dag, we hebben toch geen dubbele gasten 😉

De ceremonie is op een schitterende plek onder de bomen, waar de witte stoeltjes staan opgesteld met een uiterst schattig prieel aan het einde. Zeker dat ik ook die sfeer wil creëren! Gelukkig is het mooi weer, de weersverwachting was al dagen namelijk echt dramatisch. Maar of het zo bedoeld is, schijnt de zon zelfs! We nemen plaats op de stoeltjes en vinden daar een pakketje met een zakdoekje (voor ‘the happy tears), een flesje water en een flesje bellenblaas.

Ik kijk om me heen en vind het er allemaal enorm knus uitzien. Heerlijk intiem zoals dat ik het zelf in mijn hoofd heb. Als ik tel hoeveel mensen er uiteindelijk bij de ceremonie aanwezig zijn, zijn het er bijna 3 maal zoveel als wij hadden bedacht. Serieus? Ok. Dat is dan nog wel een puntje om over na te denken want ik gok dat 30 dag-gasten dan wel érg weinig is. Ik knijp ik Ralph zijn hand en fluister in zijn oor hoeveel stoeltjes ik heb kunnen tellen. Hij kijkt me veelbetekenend aan; we denken gelukkig het zelfde.

Uiteraard kijk ik tijdens de ceremonie mijn ogen uit, want het is allemaal zo liefdevol in elkaar gezet. Ik krijg er voldoende inspiratie van en krijg er echt zin in!
Buiten het genieten van al het moois om, kletsen we de rest van de dag een beetje over de gastenlijst . De dag-gastenlijst vooral, want die kunnen we nu uitbreiden! Voelt dat even lekker!

De borrel, de taartentafel, de versieringen, het gastenboek,  de aankleding… ik zuig alles in me op.
Ik besef me wel dat de liefde die op die dag overal rond dwarrelt je dag maakt. Je kunt nog zoveel bloemstukken neerzetten of zo’n grote taart aansnijden; de liefde moet je voelen.
Dát is nu dan ook precies het doel. Maar voor de zekerheid heb ik mijn vriendinnen wel de opdracht gegeven om alle hak- en olvarit-potjes te bewaren om mee te kunnen knutselen. Gewoon. Voor de zekerheid 😉

A’dam toren
Toen ik 2 jaar geleden voor het eerst in de A’DAM Toren aan het IJ kwam, riep ik gelijk dat indien ik ooit zou gaan trouwen, ik dat per se hier zou willen doen…. Wat een fantastisch mooie locatie is dat.
Ik had het al helemaal in mijn hoofd; trouwen ergens in de zon langs het water en dan het feest in de Loft. De Loft, voor diegene die het niet kennen, is een luxe penthouse die bestaat uit een dubbele verdieping. Het heeft 6 metershoge ramen waardoor je uitzicht hebt over heel Amsterdam centrum. Ik was direct verliefd….

De A’dam toren

Toen kwam de dag dat we serieus na moesten gaan denken over locaties. Geloof me; alles is de revue gepasseerd. Van klein en knus tot groots en meeslepend. Buiten in een bos, aan het strand, in een kasteel, onder een grote festivaltent… als je je erin gaat verdiepen ben je al snel de weg kwijt; alles is mogelijk.

Ralph en ik kwamen voor overdag uit bij een locatie aan een meer bij ons in de buurt; Como & Co. De sfeer die hier hangt is heel ontspannen, laagdrempelig en heeft iets festival-achtigs. We komen er in de zomer graag om met een glas wijn lekker aan het meer te zitten; het leek echt perfect!
In de avond konden we dan met alle daggasten naar de A’DAM Toren vertrekken om daar, samen met de avondgasten, een knalfeest te beleven in de Loft. Dit leek het perfecte plaatje!

Na heel veel wikken, wegen, praten en overdenken besloten we dat dit het toch niet zou zijn. Als we de dag zouden verdelen over 2 locaties, viel het geheel niet in ons budget. Ook zou het minder relaxed zijn om te moeten verkassen overdag. Daarnaast zou iets dichter bij huis wel fijn zijn voor de gasten. We hebben er nog over nagedacht om de hele dag bij Como & Co te vieren, maar voor het aantal feestgasten vonden wij de binnenlocatie weer te klein.
Ik baalde wel; de schitterende Loft moest ik uit mijn hoofd gaan zetten…

Papa’s Beach House
Maar dat balen was snel voorbij toen we door mijn schoonvader op Papa’s Beach House werden gewezen. Papa’s wat? Het zou ook aan het water liggen in een rustige omgeving. Ik had er nog nooit van gehoord, Ralph kende het ook nog niet. Maar dat duurde niet lang! Na wat speuren op internet hadden we direct een afspraak gemaakt om de locatie te bekijken. Opnieuw waren we verliefd. Dit zou het worden!

Papa’s beach house

Ik ben super gelukkig met het feit dat alles hier gaat gebeuren; de ceremonie, de borrel, het eten en het feest! Super gaaf!

Als je met een kleiner gezelschap bent, moet het wel knus kunnen zijn vind ik. Bij Papa’s Beach House heb je van alles; gezellige hoekjes buiten op het ‘strandje’, zitjes aan het water, een prieeltje voor de ceremonie buiten (en binnen als het echt moet!) en ruimte op het terras voor een lange dinertafel.
De sfeer is er sprookjesachtig en we kunnen het helemaal aankleden zoals wij het willen. Het lijkt me mooi om de aankleding overdag rustig te houden met alleen wat bloemen en om ’s avonds alles te verlichten met lampionnen en kaarsen… Het duurde misschien even voordat we er uit waren, maar ik zie het nu helemaal voor me.

Ik kan niet wachten op dit sprookje!

Ik droom weg. Dagelijks. Kort maar soms ook heel lang. We gaan gewoon trouwen…. Het besef begint beetje bij beetje meer te komen. Waar we in het begin hadden afgesproken om het nog een beetje te laten bezinken en er niet de hele dag over te praten, kan ik het nu over niets anders meer hebben!

Op Pinterest heb ik al meerdere borden aangemaakt en ik heb er ook echt lol in! Pinterest is zo’n fantastisch medium. Tuurlijk pin en re-pin je continue elkaars ideeën maar uit alle ideetjes komen vanzelf weer mooie nieuwe eigen ideeën. In ieder geval al meer ideeën voor een bruiloft dan ik ooit had, want ‘Trouwen? Dat was tenslotte niets voor mij’ 😉

We hebben bedacht dat we het klein en intiem willen houden. Overdag alleen met familie en beste vrienden om ons heen, maar in de avond wel iedereen erbij voor een knalfeest! Klein en intiem houdt dan in dat er 32 gasten overdag zijn, inclusief onszelf, mijn bonusdochter en mijn 2 nichtjes. Echt wel intiem dus!
Het brainstormen lukt ons al aardig en we begraven ons onder de locaties waar we het kunnen vieren.

Ralph en ik stellen een to-do-lijst op met alle punten. Dat ik nog niet eens 1-tiende van alle punten op had geschreven, kan ik nu alleen maar om lachen. Er komt zo-veel bij kijken! We besluiten in ieder geval dat Ralph de auto en de muziek mag regelen en dat ik de bloemen en fotograaf voor mijn rekening neem. Als ik ga zoeken op internet merk ik wel dat het eigenlijk vanzelf allemaal gaat lopen; van het één rol je zo in het ander.
Blijkbaar geldt dat ook voor Ralph! Dat ik vanaf dat moment met regelmaat een appje krijg met foto’s en de tekst ‘schatje, wat vind je er van als we het zo doen’ had ik me niet kunnen indenken. Ook moet ik mijn jurk aanpassen aan zijn pak, want hij weet al precies wat hij wil en zijn telefoon is ineens verboden terrein aangezien hij pinterest ook ontdekt heeft. Het is letterlijk hilarisch. Wie weet wordt hij wel de bridezilla van ons twee 🙂

In ieder geval is onze eerste to-do-afvink-punt dat we afspraken maken met de 2 locaties die we nu voor ogen hebben. Vanuit daar kunnen we weer verder bedenken, plannen en regelen wat nodig is.

Keep you posted!

Ik zit gedachteloos door facebook te scrollen tot ik een actie van de Bruidshoek voorbij zie komen. De actie houdt in dat je met een blog over je aanzoek, een jurk en blog-status kan winnen tot aan de bruiloft. Ja die jurk is leuk. Heel leuk zelfs. Maar bijna een jaar lang bloggen?! Oh yes please!

Ik printscreen gelijk de actie en stuur hem naar vriendinnen met de tekst ‘check dit, uiteraard ga ik meedoen!’. De volgende dag staat er een stukje op papier die ik naar 4 vriendinnen stuur. Het duurt niet lang of ik krijg al reacties ‘brok in mijn keel’, ‘kippenvel’ en zelfs een foto van betraande ogen…  dát is precies wat ik wil!
Met een beetje schaven en bijwerken is het stukje klaar. Ik zet hem op de mail en krijg bevestiging van de Bruidshoek dat het goed is aangekomen. Nu is het afwachten.

Dan krijg ik opeens op donderdag 17 oktober een mail dat ik met mijn inzending 1 van de 3 genomineerden ben! Wat? Whahaha! Dat is echt super tof! Ik ben helemaal hyper en kan niet meer normaal nadenken.
Ik besef me dat het van belang is om de meeste stemmen te verzamelen van de 3 bloggers als ik daadwerkelijk wil winnen. Pfoe, dat zal nog even lastig worden. De andere bloggers zijn ongetwijfeld ook goed!

Elke 5 minuten check ik facebook tot ik er zelf helemaal gek van wordt! Toch moet ik nog 2 hele dagen geduld hebben tot de blogs online staan en het stemmen kan beginnen. Ik heb er veel zin in, want ik vind het niet alleen een eer dat mijn blog te lezen is voor ‘het grote publiek’  maar ik wil ook graag winnen!

Mijn vrienden liken uiteraard direct mijn blog. En dan mijn familie. Mijn collega’s. Het verspreid zich als een olievlek en voor ik het weet heb ik al best veel stemmen. Te hard juichen durf ik nog lang niet, want ik wordt op mijn hielen gezeten door een andere blogger maar stiekem huppel ik al een beetje. Stel je eens voor….

En dan komt op 1 november het verlossende telefoontje met de woorden: ‘Marlous, gefeliciteerd, je hebt gewonnen!’
Wauw. Wat een mooi kado zeg. Echt fantastisch. Maar nu gaat het dan ook echt gebeuren. De komende maanden zal ik jullie meenemen in alle voorbereidingen voor de grote dag van mij en Ralph. Sommige dingen zijn al geregeld, maar veel ook nog niet. Het is nu een grote chaos, maar ik ben er van overtuigd dat het allemaal ‘ineens’ in elkaar gaat vallen en dat het dan fantastisch past.

En jullie mogen meegenieten 😉

Tot snel!

Het blijft gek. Over een paar uur ben ik 34 jaar en ik ben gewoon, zoals elk jaar weer, een beetje zenuwachtig. Wat is dat toch met verjaardagen? Of tenminste, verjaardagen? Mijn verjaardag. Elk jaar weer kijk ik uit naar het kriebelende gevoel op de avond ervoor. Heerlijk! Dit jaar is alles echter anders. Ik vier mijn verjaardag samen met mijn vriend in Cuba. We hebben een enorme mooie rondreis achter de rug en de laatste dagen brengen we door in een resort, om mijn verjaardag in stijl te kunnen vieren.

Nog even en dan is het 00.00 uur, dat betekent dat het in Nederland bijna 06.00 uur in de ochtend is. We zitten samen aan een tafeltje spelletjes te doen als de tijd wegtikt… nog 2 minuten. We schenken nog een lekkere Cuba Libre in en gooien met de dobbelstenen… 1 minuut…. Mijn vriend pakt zijn glas en samen staan we op. We wachten tot we de magische 00.00 op de telefoon zien verschijnen… Yes! Het is 20 april! Proost! Ik krijg een pakketje in mijn handen gedrukt met een kaartje. Ik lees eerst het kaartje waarop staat dat hij heel veel van me houdt en dat er morgen nog een kleine verrassing te wachten staat. Dan pak ik het cadeautje uit en er verschijnt een heerlijke parfum. Super lief! Nadat ik mijn ouders heb wakker gebeld (zoals elk jaar) met de woorden ‘ik ben jarig!!!’ drinken we ons drankje op en gaan we lekker slapen. Oh wat hou ik van dit gevoel, ik gloei helemaal! Voor ik op reis ging waren er 2 vriendinnen die zeiden dat ik weleens gevraagd kon gaan worden op mijn verjaardag. Zaten die er even goed naast! Want ja, als het om 00.00 uur niet gebeurd, dan gebeurd het vast niet meer. En trouwens; ik had al een cadeautje gehad en morgen zou ik nog een kleine verrassing krijgen! Stiekem denk ik al te weten wat dat is; een fles bubbels. Die zat namelijk de hele reis heimelijk ingepakt in de tas, maar aan de vorm te zien, kon dat niet missen. Leuk! Ik hou van bubbels!

Eenmaal de volgende ochtend vertrekken we naar ons resort. Wat een mooie plek zeg! Aan een parelwit strand met helblauwe zee staan allemaal strandbedjes uitgestald met op de achtergrond een schattig cocktailbarretje. Prima plek voor deze dag! De hele dag hebben we genoten van het weer, de omgeving, cocktails en het verjaardagsgevoel. Dat is er namelijk zeer zeker, ondanks dat ik vandaag met gebrek aan internet geen appjes, digitale confetti of ingezongen berichtjes kan ontvangen. Einde van de middag frissen we ons op in de kamer; voor het eerst deze vakantie heb ik make-up op en doe ik een paar nieuwe oorbellen in. Ik trek een leuk jurkje aan, spuit mijn nieuwe parfum op en dan vertrekken we met de fles bubbels terug naar het strand… zin in! Maar geloof het of niet, de lucht is inmiddels grijs en er staat een mega harde wind! Nou ja zeg!
We lopen het strand op, met het zand wat om ons heen stuift en mijn haren die voor mijn ogen vliegen. Hhhmm. Dit lijkt niet de beste plek voor een glaasje bubbels. Samen rennen we terug naar de strandafgang, waar we ineens tussen de tropische bomen in op een totaal windstille plek staan. Met een (nog steeds) schitterend uitzicht op zee pakken we er 2 stoelen bij en gaan we zitten. Ons kan niets meer gebeuren.
Jeej. Daar zitten we dan. Voetjes in het zand. Niemand om ons heen. Ik kijk naar links. Ralph is bezig om de fles bubbels open te draaien en vraagt dan waar ik op wil proosten. Lichtelijk verontwaardigd kijk ik hem aan en zeg ‘ja op mij natuurlijk, ik ben jarig!’ Hij begint te lachen en zegt ‘Ja dat klopt. Het is inderdaad een hele bijzondere dag, maar ik wil deze dag nog iets bijzonderder maken….’ De tranen schieten in mijn ogen en de kurk plopt van de fles… en daar gaat hij dan, op zijn knieën… Ik moet huilen en lachen tegelijk… Dan zie ik die ring…

Ik was totaal overdonderd. Compleet. Ondanks dat het misschien overduidelijk was.
Gelukkig ben ik. En gelukkig ook een beetje goedgelovig. Want zei hij nu ‘kleine verrassing’? Een grotere verrassing had het echt niet kunnen zijn. Samen dansen we de avond door op het strand. We drinken de bubbels, maken selfies, lachen ons suf, bellen met onze ouders en laten elkaar niet meer los.
Wat een fantastische verjaardag. Lucky number 34.

We zijn al weer even een tijdje onderweg en we hebben al zoveel gezien! Na Havana, Viñales en Cayo Jutía  (het mooiste bounty strandje ooit!!) zijn we op weg gegaan naar Playa Larga, een strandje aan de varkensbaai in ’t zuiden van Cuba.

Toen we er aankwamen moesten we wel even slikken… Het leek alsof hier een grote orkaan was geweest; overal lag puin en rommel. We zijn er inmiddels wel achter dat dat normaal is, Cuba wordt opgeknapt maar het afval en bouwpuin laten ze liggen. Maar goed. Wij reden door dé straat van Playa Larga op zoek naar een leuke casa aan het strand. We werden aangesproken door een glimmende Cubaan met allemaal nep-goud om die een goede casa voor ons wist. Voor we het wisten stonden in de eetkamer van een klein, kleurig huisje aan het strand. Hier woonde zijn broer Ramon. Het bed leek prima en nog geen 10 minuten later lagen we in zee. Wat een leven…

Het bleek een echt mannenhuishouden te zijn. Continue kwam er een andere ‘hermano’ zich voorstellen om ons even te bekijken. Zo ook ‘el  Chino’, de vogelaar. Hij begon te brabbelen in ’t Spaans toen hij mijn Lonely Planet zag en voor ik t wist had ie een hoofdstuk tevoorschijn getoverd waar hij in werd genoemd. Blijkbaar wist hij alles van de vogeltjes daar, ookal zag hij eruit als ‘el Pachino’ met zijn grote gouden ketting en z’n ontblote rumbuik 😉

Een andere broer was onze garnalen aan ’t klaarmaken. Tenminste, het enige wat hij nu nog aan ’t doen was, was alle knoflooktenen pellen…. mijn god, dit waren er minstens 50! Super lieve man, die ons continue (in ruil voor rum) stukjes kreeft toeschoof. Super lekker! 

De jongste broer wilde ons na het eten meenemen naar de plaatselijke dancing. Toen we daar aankwamen was het eerste wat de dachten ‘campingdisco’! Er zat een dj achter ’n computer plaatjes te draaien terwijl iedereen die er zat, mee zat te dijnen met een mojito in z’n hand of gewoon met een hele fles rum op tafel. Alex de broer vertelde dat hij zo zou gaan optreden in de dancing met zijn band maar het duurde wel erg lang voordat de band kwam. Hij verdween om ze te gaan zoeken, maar na een kwartier stond ie weer bij ons. De band was al ergens anders gaan spelen want daar kregen ze meer betaald…. hahaha! 

Onder de heldere sterrenhemel zijn we teruggewandeld over de ‘camping’ naar onze casa. 

De volgende morgen hebben we genoten van een heerlijk ontbijt met sterke koffie, terwijl we uitkeken over zee… 

Wat een bijzondere familie… Benieuwd wat de rest van de dag ons gaat brengen!